De slokdarm is een gespierde buis van ongeveer 30 cm lang. Zodra we eten doorslikken, komt het in de slokdarm terecht. De spieren in de slokdarmwand transporteren het voedsel richting de maag. Dit is een actief proces waarbij de spieren in de slokdarmwand samentrekken. Deze samentrekkingen worden 'peristaltische bewegingen' genoemd. Het onderste gedeelte van de slokdarm fungeert als een sluitspier (sfincter). Dit zorgt ervoor, dat maaginhoud niet gemakkelijk terug kan stromen in de slokdarm. 

Achalasie is een zeldzame ziekte van de slokdarm. Letterlijk betekent achalasie 'onvermogen om te kunnen ontspannen'. Ongeveer 1-2 op de 200.000 mensen hebben achalasie. De precieze oorzaak van achalasie is meestal onbekend, er zijn wel zeldzame ziektebeelden bekend waarbij achalasie in families voorkomt, zoals het Allgrove of  'Triple -A'  Syndroom.

Bij mensen met achalasie is de zenuwvoorziening in het onderste deel van de slokdarm verminderd. De bewegingen van de slokdarmspieren in het onderste gedeelte van de slokdarmwand zijn daardoor ook verminderd. Omdat de zenuwvoorziening in het onderste deel van de slokdarm verminderd is, 'spant'  de onderste 'slokdarmkringspier' zich continue aan. Ook ontspant deze slokdarmkringspier zich niet goed wanneer dat normaal wel gebeurt, namelijk als reactie op iets inslikken. 

Dit alles heeft tot gevolg dat voedsel moeilijker passeert naar de maag en veel langer in de slokdarm blijft hangen, juist boven de sluitspier. Hierdoor zet de onderkant van de slokdarm steeds verder uit. Ook raakt de slokdarmsluitspier door de continue aanspanning en druk verdikt, waardoor deze steeds minder makkelijk ontspant wanneer dat nodig is om eten door te laten.

En dit heeft tot gevolg dat eten nóg minder makkelijk passeert, en er zich onderin de slokdarm nog meer voedsel zich op kan hopen. Onbehandelde achalasie kan hierdoor uiteindelijk leiden tot een fors uitgezette slokdarm.